ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΑΝΑΡΧΙΑ ΜΙΛΑΜΕ;

Η καθιέρωση μιας παγιωμένης ιδεολογικο-πολιτικής πλατφόρμας δεν είναι μόνο μία εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία αλλά μάς βρίσκει και αντίθετους. Δεν έχουμε σκοπό να κατοχυρώσουμε στο στρατόπεδο της Αντίστασης άλλο ένα πολιτικό μανιφέστο άτεγκτο και ανέπαφο από τις πραγματικές-αντικειμενικές συνθήκες. Ο λόγος ενός πολιτικού χώρου οφείλει να ερμηνεύει – όσο το δυνατόν- επακριβώς τις κοινωνικοπολιτικές διεργασίες ώστε να μην βρίσκεται απών στις εξελίξεις. Γι’ αυτό και το κείμενο αυτό δεν μπορεί να διέπεται από στατικότητα. Αναγνωρίζουμε, όμως, ότι το παρακάτω κείμενο χρίζει περαιτέρω εξέλιξης καθώς λόγω ηλικίας δεν έχουμε διαβάσει μερικές εκατοντάδες βιβλία ακονίζοντας την οξυδέρκεια του νου μας αλλά και δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλα δέκα χρόνια αυτομόρφωσης για να γράψουμε το πρώτο μας γαμάτο κείμενο έχοντας απέναντί μας τις γνωστές εξελίξεις στην Θεσσαλονίκη. Από την άλλη δεν δεχόμαστε υποδείξεις από τους μεγαλύτερους και πιο διαβασμένους παρά μόνο τεκμηριωμένη κριτική στα λεγόμενά μας.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΝΤΡΕΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Αν και έχουμε κάποιες πολιτικές διαφωνίες με το αναρχικό στέκι »Ναδίρ», εντούτοις δεν μπορούμε να πάψουμε να τούς θεωρούμε συντρόφους μας. Θεωρούμε ότι έχουνε πολλή δουλειά ακόμα στον πολιτικό τους προσανατολισμό , αλλά βλέπουμε μία πολεμική που έχει εξαπολυθεί εναντίον τους από την μέγιστη πλειοψηφία των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων της Θεσσαλονικής που μάς καλεί να πάρουμε θέση.
Σε καμία περίπτωση δεν θεωρούμε ότι διεξάγεται ένας πόλεμος μεταξύ ειδικών, των ειδικών της βίας από την μία (Ναδίρ) και των ειδικών της θεωρίας από την άλλη (εναλλακτικοί). Αυτό αποδεικνύεται έμπρακτα από την αδυναμία των Υ.Ο.Τ (=Υφανέτ, Ορφανοτροφείο, Τέρρα – το τρίγωνο του εναλλακτισμού) να αρθρώσουν πολιτικό λόγο ασκώντας κριτική στο Ναδίρ. Εκτός από το τεράστιο ιδεολογικοπολιτικό χάσμα που χαρακτηρίζει τους εμπόλεμους, υπάρχουν και κώδικες συμπεριφορών που συγκρούονται και έχουμε αυτά τα φαινόμενα. Ωστόσο, η αδυναμία ή άρνηση του Ναδίρ (ίσως για να μήν το παίξουν αγωνιστές με πλούσιο βιογραφικό όπως κάνανε οι πολέμιοί τους) να υπερασπιστούν τον εαυτό τους μάς καλεί να πούμε λίγα λόγια για το ναδίρ.
Όσο αφελείς κάγκουρες, χουλιγκανοσυμμορίτες και να είναι, η πραγματικότηταα είναι μία: τα τελευταία 2 χρόνια έχει εξαπολυθεί μία καταστολή εναντίον τους από την πλευρά της ΓΑΔΘ και των ακροδεξιών που ομοιά της δεν θυμόμαστε να έχουν βιώσει άλλοι πολιτικοί χώροι στη Θεσσαλονίκη. Μία καταστολή που αν δεν τούς έχει παραλύσει, πραγματικά χαρά στο κουράγο τους. Και αυτή η καταστολή περιλαμβάνει μία εισβολή των μπάτσων στο »ύποπτο» στέκι Ναδίρ στις 4 Δεκεμβρίου του 2010 με συλλήψεις συντρόφων και 3 προφυλακίσεις (οι 2 εκ των οποίων βρίσκοταν και εκτός ναδίρ την ώρα της σύλληψης αλλά διέπραξαν το ποινικό αδίκημα του να είναι επισκέπτες του στεκιού), άλλη μία εισβολή από τους μπάτσους στην »φασιστοφωλιά» που ακούει στο όνομα Ναδίρ στις 4 Οκτωβρίου του 2011 μετά από ξυλοδαρμού φασίστα στην περιοχή της Ροτόντας, καταστολή της πορείας για τους πολιτικούς κρατούμενους με συλλήψεις στην οργάνωση της οποίας συμμετείχαν και τα μέλη του Ναδίρ στις 16 Απριλίου 2011 καθώς και 4 εμπρηστικές επιθέσεις στο βαγόνι (από εθνικιστές) που φιλοξενούσε το radio-revolt και στο ποίο συμμετείχανε και μέλη του Ναδίρ(σ.σ. τώρα στο revolt δεν συμμετέχουνε τα μέλη του Ναδίρ).
Μία καταστολή σε ένα στέκι το οποίο ζήτημα να αριθμεί 10 άτομα. Όμως, δεν είμαστε και αφελείς να πιστέψουμε ότι το Ναδίρ αποτελείται από τους 10 σούπερμεν αναρχικούς που το πολεμάνε εκατοντάδες μπάτσοι – παρ ‘ όλη την μαχιμότητα των συντρόφων. Και ο λόγος των επιθέσεων που υφίστανται οι σύντροφοι δεν είναι επειδή είναι πολιτικά και κοινωνικά απομονωμένοι καθώς απομονωμένοι είναι και οι ξεφτίλες μαγαζάτορες που δώσανε συνέντευξη στον Κούλογλου και συμμετέχουν σε κατάληψη αλλά η καταστολή μάλλον δεν αρμόζει σε μερικούς γραφικούς για το κράτος, πρόκειται για ανούσια σπατάλη δυνάμεων. Γιατί όμως τούς χτυπάει το κράτος στοχεύοντας τόσο στους ίδιους όσο και στην περιφέρειά του; Ο λόγος προφανώς δεν είναι ένας, αλλά θεωρούμε ότι ένας από τους βασικούς και πιο πρόσφατους λόγους είναι ότι μία αντάρτικη οργάνωση όπως είναι η ΣΠΦ έχει μιλήσει ανοιχτά υπέρ ενός ανοιχτού πολιτικού εγχειρήματος όπως είναι ένα κατειλλημένο στέκι στις φοτητικές εστίες , κάτι που είναι πολύ επικίνδυνο για τους ίδιους αφού άμεσα ή έμμεσα θεωρούνται ύποπτοι για συνεργάτες τους στο αδίκημα περί τρομοκρατίας.
Η απομόνωσή τους είναι πραγματικότητα, αλλά μάλλον από δική τους επιλογή παρά από των αντιπάλων τους την επιλογή και για λόγους ξεκάθαρης πολιτικής θέσης. Όμως, αν νοιώσει τον κίνδυνο το κράτος και από ένα μαζικό κίνημα, έχει κανεί κανείς την ψευδαίσθηση ότι οι κρατιστές δεν θα καταστείλλουν στο αίμα το οποιοδήποτε επικίνδυνο για την υπόστασή του κίνημα επειδή δεν είναι απομονωμένο; Απλά για εμάς που είμαστε θύματα της απλοϊκής λογικής, το Ναδίρ ΔΡΑ και οι μπάτσοι ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ.
Τώρα όσον αφορά τους άλλους, τους εναλλακτικούς, δεν θα αναφερθούμε στα δικά τους πολιτικά εγχειρήματα. Το έχουνε κάνει οι ίδιοι και αυτά που λένε για τις δικές τους δράσεις ισχύουν.
Ούτε θα μπούμε στην λογική του ποιός λέει αλήθεια και ποιός ψέματα για τα γεγονότα καθεαυτά καθώς αυτά στηρίζονται στα κονέ και τις πλάτες του καθενός. Το σίγουρο είναι ότι ο καθένας θα πληρώσει το βάρος των ιστορικών του ευθυνών.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΩΣ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Η πολιτική είναι στοιχείο του ανθρώπινου πολιτισμού και όχι το αντίστροφο. Ο άνθρωπος προτού αναπτύξει την ικανότητά του στα κοινά ανέπτυξε την επικοινωνία. Και πρώτο εργαλείο της επικοινωνίας είναι η γλώσσα, το πρώτο καταγεγραμμένο στοιχείο του ανθρώπινου πολιτισμού. Στο πολιτισμό όμως εκτός από την πολιτική ενυπάρχουν πανανθρώπινες και αιώνιες αξίες όπως η ηθική,η αλληλεγγύη,η συντροφικότητα. Αυτά δεν αποτελούν προνόμιο των αναρχικών αλλά και άλλων πολιτικοποιημένων υποκειμένων (όπως και απολίτικων ανθρώπων). Η πολιτική έχει σχέση περισσότερο με τον τρόπο δράσης ενός χώρου, με προτάσεις οικονομικών και πολιτικών μοντέλων, με political correct μεθόδους στην διεξαγωγή ενός αγώνα παρά με την παιδεία και την αγωγή που συνιστούν τον πυρήνα προέλευσης ενός πολιτισμού. Ωστόσο, ως αναρχικοί δεν μπορούμε να μην θίγουμε θέματα κουλτούρας στον αγώνα μας τα οποία βοηθούν στην αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων τόσο μεταξύ τους όσο και με το φυσικό τους περιβάλλον. Αλλιώς τι να την κάνουμε, για παράδειγμα, μία αυτο-οργανωμένη,αντι-ιεραρχική αυτοδιοικούμενη αναρχική κοινωνία που δεν σέβεται το οικοσύστημα?
Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Αναρχίας το στοιχείο της κουλτούρας. Αυτό, όμως, που βλέπουμε από του εναλλακτικούς να πλασάρεται ως κουλτούρα τους μάς ωθεί να απαντήσουμε: ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ. Στα ξυρισμένα κεφάλια των εθνικιστών αντιτάσσονται οι αξύριστοι αγωνιστές, στην διακηρυγμένη καθαριότητα των πρώτων αντιτάσσεται η αποδεδειγμέμη δυσωδία των δεύτερων, στην χρήση αναβολικών αντιπαραβάλλεται η χρήση ναρκωτικών ουσιών, στο ποζεράδικο αθλητικό φούσκωμα αντιτάσσεται το πολύωρο άραγμα στην καφετέρια της πλατείας, στην αντρίλα αντιτάσσεται το queer κ.ο.κ.
Αυτός ο εφηβικός αντιδραστισμός στην ακροδεξιά υπό την αιγίδα του αριστερίστικου εναλλακτισμού θυμίζει τον γκρινιάρη ευυπόληπτο έλληνα καπνιστή που καπνίζει τσιγάρα σε δημόσιους χώρους (ενώ εχει απαγορευθεί) από αντίδραση και μόνο στην γενική καταπίεση(φόροι,λογαριασμοί,ασφάλειες κ.λ.π.) που υφίσταται από το κράτος αλλά την εκφράζει μόνο ενάντια στο κήρυγμά του για το βλαβερό τσιγάρο.
Υπάρχει μία γενικότερη αντίληψη στο ζήτημα της κουλτούρας από τους εναλλακτικούς ότι η άρνηση των δυτικών προτύπων και η προσκόλληση στις παραδοσιακές νόρμες συνιστά συντηρητισμό. Από την άλλη, υπάρχει και η αντίληψη των ανεξέλεγκτων ότι δεν δεχόμαστε ξένα πρότυπα που αλλοιώνουν την συγκρουσιακή αναρχία. Όμως, τι εστί δυτικά πρότυπα; Μάλλον είναι πολύ αόριστοι τέτοιοι χαρακτηρισμοί όταν οι πολιτισμοί αλληλεπιδρούν μεταξύ τους εδώ και αιώνες. Καθώς, ο ευρωπαϊσμός έχει προέλευση από τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση, μπορούμε να καταλήξουμε ότι μητέρα όλου του δυτικού πολιτισμού είναι η αρχαία Ελλάδα. Οπότε, με αυτήν την λογική, δεν μιλάμε για τίποτα το ξενόφερτο, καθώς ό,τι δυτικό και ελληνικό.
Αλλά ας μην μπλέξουμε με τις ασυναρτησίες των αρχαιολατρών και των εθνικιστών. Ας προσεγγίσουμε το θέμα ταξικά. Η εναντίωση στα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα έχει ταξική προέλευση. Ας πάρουμε παράδειγμα τους κατοικούντες τη Γερμανία. Ο μέσος γερμανός αγωνιστής και ο μέσος έλληνας αγωνιστής έχουν μεγάλες οικονομικές διαφορές μεταξύ τους. Στην ουσία ο μέσος γερμανός εναλλακτικός διάγει μία ζωή χαρισάμενη εντός του καπιταλισμού και αντί να πολεμάει την ίδια την ατομιστική ευμάρειά του, που βασίζεται στην εκμεττάλευση αδύνατων λαών μέσω των πολυεθνικών, πολεμάει το σεξισμό μέσω του queer σε μία ήδη σεξουαλικά απελευθερωμένη κοινωνία (σε σχέση με την Ελλάδα) και την κρεατοφαγία μέσω του vegan σε μία όντως κρεατοφαγική κοινωνία. Αυτές οι ταξικές διαφορές φανερώνουν αναπόφευκτα και τις πολιτισμικές διαφορές των αγωνιστών. Ωστόσο, οι εν Ελλάδι εναλλακτικοί προσπαθούν να προσαρμόσουν το πολιτισμικό κατεστημένο των ευκατάστατων μέσων ευρωπαίων σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, αυτό της ελλάδας της ανύπαρκτης πρόνοιας, των ανασφάλιστων ανειδίκευτων, της part-time εργασίας.
Ας μπει όμως και προβοκατόρικα το θέμα. Γιατί να μην υιοθετήσουμε την κουλτούρα των αγωνιστών της Μέσης Ανατολής; Σαφώς και η απάντηση είναι λόγω συντηριτικού πολιτισμού. Ποιοι είναι, όμως, στη αντίπερα όχθη των συντηρητικών ανατολιτών; Ποιοί είναι αυτοί οι προοδευτικοί ευρωπαίοι; Για ποιούς μιλάμε λοιπόν; Γι’ αυτούς που έχουνε ακόμα βασιλιάδες (Ολλανδία, Ισπανία), βασάνιζαν μέχρι πρόσφατα ταύρους στις αρένες (Ισπανία), έχουνε στήσει ολόκληρους πολιτισμούς βαμμένους με αίμα ινδιάνων, μαύρων σκλάβων, και άλλων ιθαγενών στις κατά τόπους αποικίες τους (ισπανία,πορτογαλία,ολλανδία,γαλλία,αγγλία,βέλγιο). Σκόπιμα παραλείπουμε να αναφερθούμε στα κινήματα αυτών των χωρών γιατί όταν αποκαλούνται οι έλληνες συντηρητικοί από τους εναλλακτικούς δεν αναφέρονται ποτέ στα κινήματα της Ελλάδας, αλλά αναφέρονται πάντα στον ελληναρά σεξιστή που πάει στα μπουρδέλα, ψηφίζει ΝΔ και ΠΑ.ΣΟ.Κ. και άλλα πολλά.[το είπαμε και παραπάνω-το θέτουμε προβοκατόρικα]. Πάντως, κακά τα ψέματα, τα κινήματα της εκάστοτε χώρας επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από την γενικότερη νοοτροπία και κουλτούρα της ντόπιας κοινωνίας της (π.χ. οι αναρχικοί στην Ελλάδα,όταν βρίσκονται στον δρόμο, αποκαλούν τους μπάτσους μουνιά ).
Θεωρούμε ότι οι όροι »συντηρητικός» και »προοδευτικός» δεν έχουν καμία σημασία στην κοινωνιολογική μελέτη ενός πολιτισμού. Προοδευτικός μπορεί να αποκαλείται ο ιδρυτής της monsanto (εταιρία μεταλλαγμένων), οι υπέρμαχοι της κλωνοποίησης, η γιαγιά που έχει βάλει στο σκυλάκι της micro-chip για να μην το χάσει και συντηρητικός όποιος εναντιώνεται σε αυτές τις πρακτικές. Π.χ. ένας οικοαναρχικός μπορεί να θεωρηθεί συντηρητικός όταν αρνείται την εκμεττάλευση της »προοδευτικής» πυρηνικής ενέργειας. Το θέμα βέβαια μπορούμε να το προσεγγίσουμε και με έναν διαφορετικό τρόπο. Για παράδειγμα, στην Ολλανδία όπου από την δεκαετία του ’70 η κατανάλωση ουσιών είνα μαζικότατη, συντηρητικός μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ο χρήστης του 21ου αιώνα αφού συντηρεί εδώ και 40 χρόνια μία κατεστημένη πραγματικότητα μαζικής χρήσης ουσιών ενώ προοδευτικός και ριζοσπαστικός αυτός που αντιτάσσεται στην χρήση καθώς εναντιώνεται στο κατεστημένο. Δεν αποδεχόμαστε αυτήν την λογική, απλά θέλουμε να δείξουμε ότι οι όροι »συντηρητικός» και »προοδευτικός» είναι από αυθαίρετοι ως ηλίθιοι όταν χρησιμοποιούνται για να χαρακτηρίσουν αγωνιστές. Γι’ αυτό και εμείς υποτιμούμε τους συγκεκριμένους όρους.

Το ξεπέρασμα της αντίθεσης παραδοσιακής και νεωτεριστικής αναρχίας
Το ζητούμενο δεν είναι να αποδειχθεί ότι οι μεν τηρούνε τις παραδόσεις και είναι πιστοί απέναντί τους αλλά ούτε και να αποδειχθεί από την άλλη ότι οι δε εναι προοδευτικοί και γκρεμίζουνε τα τείχη της παλιάς ιδεολογίας. Χρησιμότερο θα ήταν να κοιτάμε το πρακτικό αποτέλεσμα της όποιας τάσης. Με το πέρασμα των χρόνων , ο εν ελλάδι αναρχικός χώρος δοκιμάστηκε από δύο νεωτεριστικές τάσεις που ξεπέρασαν την παραδοσιακή συγκρουσιακή Αναρχία (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και αυτή δεν διέποταν από ρευστότητα): τον εναλλακτισμό και τον μηδενιστικό τερρορισμό. Αυτές οι δύο έννοιες αν και θεμελιακά αντίθετες μεταξύ τους έχουν οδυνηρά αποτελέσματα στην αναρχία. Ο μεν εναλλακτισμός (τον οποίο θεωρούμε κακοπροαίετο) παράγει πολιτικά άβουλα άτομα και ο δε τερρορισμός (τον οποίο θεωρούμε καλοπροαίρετο) παράγει πολλά φυλακισμένα, συλληφθέντα και διωκόμενα υποκείμενα σε έναν ολιγάριθμο πολιτικό χώρο. Με την εξάπλωση του internet και με τις φθηνές και ταχείες μεταφορές από το ένα μέρος της Ευρώπης στο άλλο, ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα περισσότερο δέχθηκε επιρροές αλλά επηρέασε και ο ίδιος. Έτσι, από την μία πλευρά είχαμε την είσοδο του queer και του vegan και από την άλλη πλευρά την είσοδο του ανεκπαίδευτου 20χρονου με το κουμπούρι και της γιάφκας , κ.ο.κ. Και οι δύο τάσεις υπάρχουν και έχουν υπάρξει στην Ευρώπη: ο μεν εναλλακτισμός στις περισσότερες χώρες της Δυτικής και Βόρειας Ευρώπης και ο δε τερρορισμός κυρίως στην Ιταλία (FAI) και στην Ρωσία (πολύ παλιότερα με τον Νετσάγιεφ, Τκάτσεφ,). [ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ: μιλάμε αποκλειστικά για τον αναρχικό χώρο]
Βέβαια το ζήτημα του εναλλακτισμού χωράει συζήτηση. Γιατί εκτός από τους αντισπισισμούς και το queer εισήγαγε και το indymedia (το οποίο ως εναλλακτικό μέσο αντιπληροφόρησης προωθεί την εξέγερση) και τις καταλήψεις που δεν πέσανε στην λούμπα του νεοχιπισμού αλλά προωθούν την εξέγερση. Όταν, όμως, αυτός ο εναλλακτισμός γίνεται αυτοσκοπός τότε έχουμε φαινόμενα χρήσης ναρκωτικών ουσιών, αποδόμησης του φύλου και »αναρχικής» μόδας (μπλουζάκια antifa, μαύρη ένδυση κ.λ.π.)
Και ο τερρορισμός βέβαια χωράει συζήτηση καθώς όσο υπάρχουν φυλακισμένοι σε έναν αγώνα αυτός ο αγώνας είναι απειλητικός για τον εχθρό. Άρα και πιο αποδοτικός. Όταν όμως ο τερρορισμός ακινητοποιεί και στοχοποιεί έναν ολιγάριθμο χώρο σαν τον αναρχικό υπάρχει σοβαρό ζήτημα. Δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται μέχρι σήμερα υπάρχουν κάποια όρια στην δράση μας . Μακάρι στο μέλλον τα όρια αυτά να καταργηθούν, αλλά προς το παρόν δεν μπορεί ένας χώρος 5000 ατόμων να αντιπαρατεθεί ένοπλα με πολλαπλάσιους και στολισμένους με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας μπάτσους. Όχι γιατί δεν το επιτρέπουν αυτές οι γαμημένες αντικειμενικές συνθήκες τις οποίες επικαλούνται συνεχώς αριστεροί αλλά και ορισμένοι αναρχικοί, αλλά γιατί οι πραγματικές συνθήκες στον αναρχικό χώρο είναι τέτοιες που δεν μάς παίρνει (όσο άσχημο και αν ακούγεται αυτό). Σίγουρα ο ένοπλος αγώνας είναι μονόδρομος όταν υπάρχει η πόλωση, αλλά όχι και να πεθάνουμε για την τιμή των όπλων πριν έρθει η πόλωση – ΣΗΜΕΙΩΣΗ: δεν μιλάμε για αντικειμενικές συνθήκες καθώς αυτές υπάρχουν από πάντα όσο υπάρχουν οι από πάνω , αλλά αντιθέτως μιλάμε για την καθοριστική εκείνη στιγμή που υπάρχει εκείνη η ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή όπου ο καθένας διαλέγει πλευρά και παίρνει θέση μάχης. Βέβαια, το θέμα θέλει πολύ μπλα-μπλα μεταξύ των αναρχικών γιατί από την μία όλα τα μέσα για την αναρχία είναι θεμιτά αλλά όχι όμως σε σημείο αυτά τα μέσα να μάς κάνει δύο βήματα μπροστά και δύο βήματα πίσω (μην πούμε και παραπάνω). Σαν αγωνιστής πρέπει να κάνεις βήματα μπρος και όχι είτε να μένεις στάσιμος είτε να οπισθοδρομείς.
Εμείς, από την πλευρά μας, δεν έχουμε να προτείνουμε τίποτε παραπάνω από το να μην επαναλειφθούν λάθη του τώρα και του παρελθόντος. Υπάρχει η ανάγκη να συζητήσουν οι πολιτικές ομάδες και τα υποκείμενα τους στόχους τους, τις προταιρεότητες του αγώνα έτσι ώστε να υπάρξει μία γόνιμη ανάπτυξη της αναρχικής δυναμικής. Και όσον αφορά αυτό τον στόχο, ως αναρχικοί επιδιώκουμε την καταστροφή των δομών του κράτους και την εκθρόνιση του Κεφαλαίου. Μέθοδος για την επίτευξη αυτού του στόχου η Επανάσταση. Και στο πρόγραμμα της Επανάστασης περιλαμβάνονται η προπαγάνδιση των ιδεών μας, οι συγκρούσεις, η εξέγερση .
Κλείνοντας, να πούμε ότι θεωρούμε τους λεγόμενους μηδενιστές τερροριστές αναρχικούς συντρόφους μας (όπως είναι και τα μέλη της οργάνωσης Συνομωσία των πυρήνων της Φωτιάς) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποδεχόμαστε τυφλά τον τρόπο δράσης τους ο οποίος πιστεύουμε ότι περιέχει πολλά και σοβαρά στρατηγικά λάθη (τα επιχειρησιακά λάθη είναι δευτερεύουσας σημασίας). Αντιθέτως, τους εναλλακτικούς όχι μόνο δεν θέλουμε να τους ξέρουμε αλλά θέλουμε να θεωρούμαστε εχθροί τους, ειδάλλως κάτι δεν θα πήγαινε καλά με την δική μας πολιτική στάση.

Από τα CS και CN των ΜΑΤ στο χόρτο των εναλλακτικών
ή αλλιώς
η άλλη όψη της καταστολής
Η χρήση ουσιών σε ιθαγενείς πολιτισμούς στους αρχαίους χρόνους που θεωρούνται πιο κοντά στην φύση και χρησιμοποιείται ως επιχείρημα από τους ναρκομανείς εναλλακτικούς δεν μπορεί να μάς δίνει με έναν μεταφυσικό τρόπο το παράδειγμα στο σήμερα, καθώς οι συνθήκες μέσα στην φύση διαφέρουν σε τεράστιο βαθμό από τις μητροπόλεις του σήμερα. Στα πλαίσια τελετών ή και σε επίπεδο καθημερινότητας, οι ιθαγενείς πίνανε διάφορα άλλοτε για να ερμηνεύσουν την αλήθεια αυτού του κόσμου άλλοτε για να προβλέψουν το μέλλον. Σήμερα, με την επιστήμη και την γνώση να έχει φτάσει σε αδιανόητα επίπεδα και να την μοιράζονται πλεόν οι άνθρωποι πολύ γρήγορα, δεν έχει κανένα νόημα να πίνεις για τους παραπάνω λόγους ουσίες. Εκτός και αν προβλέψεις τους αριθμούς του Προ-πο και του Τζόκερ.
Υπάρχουν βέβαια και λόγοι ψυχαγωγίας που την πίνανε οι ιθαγενείς. Όταν όμως μέσα στα αστικά κέντρα υπάρχουν άπειρες δίοδοι ψυχαγωγίας χωρίς να θέτεις σε κίνδυνο τον εγκέφαλό σου όπως αθλητικές δραστηριότητες, θέατρα, κινηματογράφοι και άλλα πολλά και ωραία ακίνδυνα εγχειρήματα διασκέδασης, δεν υπάρχει λόγος διασκέδασης μέσω ναρκωτικών.
Οφείλουμε να μένουμε μακριά από τις ναρκωτικές ουσίες για τον απλό και εξής λόγο ότι -παρ’όλη την προαναφερθείσα τεράστια εξέλιξη της επιστήμης και δη της νευροψυχολογίας και της ιατρικής- δεν ξέρει κανείς τις πραγματικές επιπτώσεις στον ανθρώπινο εγκέφαλο αυτών των ουσιών. Εννοείται βέβαια επειδή το σώμα του καθενός είναι ιδιοκτησία του, ο καθείς μπορεί να καίει τα εγκεφαλικά του κύτταρα χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Ωστόσο, δεν μπορούμε να έχουμε καμία απολύτως πολιτική σχέση με μαστούρηδες (δεν έχουμε όμως πρόβλημα να έχουμε κοινωνικές σχέσεις μαζί τους).
Δεν κρίνουμε αρνητικά τα ναρκωτικά ως βιολογικά κατασκευάσματα καθώς μπορούν όντως σε κάποιες περιπτώσεις να χρησιμεύουν ως φάρμακα – γι’ αυτό και δεν χαιρόμαστε που είναι παράνομα. Τα μελετάμε ως κοινωνική σχέση, ως υποπροϊόν του κεφαλαίου, φορέα φετιχιστικών ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών, που κατασκευάζουν μια συγκεκριμένη κουλτούρα. Η ναρκωκουλτούρα προωθεί τον αγώνα για την αλλαγή της ατομικής συνείδησης, ένα είδος ψευδούς συνείδησης που μας οδηγεί σε μια σχιζοειδή κατάσταση στην οποία προσπαθούμε να ζήσουμε τον κόσμο της αναρχίας αλλάζοντας το μυαλό μας.
Τα ναρκωτικά δεν συνδέονται σε καμία περίπτωση με την αναρχία και την ελευθερία. Σχετίζονται καθαρά και μόνο με την μαστούρα, μία άλλης μορφής καταστολής. Μην ξεχνάμε να αναφέρουμε ότι και ο κύριος Αδόλφος Χίτλερ ήταν δεινός χρήστης αμφεταμινών αλλά και κοκαϊνης. Και μεταξύ Απριλίου και Ιουλίου του 1940 διανεμήθηκαν στον στρατό και την αεροπορία της Ναζιστικής Γερμανίας 35 εκατομμύρια (!) ταμπλέτες Pervitin(πρόκειται για την μεθαμφεταμίνη) και Isophan για να πολλαπλασιαστεί η αυτοεκτίμησή τους και η ενέργειά τους σε περιόδους μάχης (πρόκειται για έναν στρατό ναρκομανών). Βέβαια, τα παραδείγματα σύνδεσης χρήσης ουσιών με πολέμους είναι πολλά περισσότερα (Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν). Όσο για το αθώο χασισάκι, σας παραπέμπουμε στους σιίτες Ασασίνους (=assasin<Hassassin=χασασίν) που πολεμούσαν τους Σουνίτες και τούς δινόταν χασίς ως μια πρόγευση για τις απολαύσεις που θα γεύονταν στον παράδεισο. Τα παραδείγματα χρήσης ουσιών προς όφελος των από πάνω είναι πάρα πολλά που θα χρειαστεί η συγγραφή ολόκληρου τόμου για να καταγραφούν (πόλεμος του οπίου, κίνημα των χίπυς, προγράμματα τη CIA για τον έλεγο του νου κ.α.).
Από την πλευρά μας, δεν επιθυμούμε σε καμία περίπτωση να γευτούμε την επαναστατική ηδονή των ναρκωτικών. Αντιθέτως, επιθυμούμε να γευτούμε την ηδονή της Επανάστασης.

ΑΝΤΙΣΕΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ
Ένα άλλο θέμα που αξίζει να αναφέρουμε είναι το ζήτημα που καίει 24 ώρες το 24ωρο και 365 μέρες το χρόνο τους αντισεξιστές-στριες. Το σεξ. Εδώ και αιώνες αυτή η γενετήσια ορμή συνιστά σε μεγαλύτερο βαθμό πολιτισμικό φαινόμενο παρά βιολογικό (=αναπαραγωγή του είδους). Γι’ αυτό και βλέπουμε από τη μία γωνιά του πλανήτη ως την άλλη πολλά διαφορετικά σεξουαλικά κατεστημένα τα οποία διαμορφώνονται συνήθως από θρησκευτικές κοσμοθεωρίες αλλά και πολιτικοποιημένες ιδεοληψίες. Μονογαμία, πολυγαμία, σοδομισμός και άλλα πολλά. Εμείς αυτό που λέμε είναι: Ο καθείς έχει το δικαίωμα να κάνει στο κρεβάτι του ό,τι γουστάρει. Ωστόσο, δεν έχει κανείς το δικαίωμα να δίνει πολιτική χροιά στις σεξουαλικές του προτιμήσεις αξιολογώντας τον καθένα ανάλογα με την κατηγορία όπου ανήκει. Αυτό σημαίνει ότι οι μη straight δεν μπορεί να αποτελούν αντικείμενο χλευασμού από τους μάτσο άντρες, αλλά και οι μονογαμικοί straight δεν μπορούνε να αποκαλούνται συντηρητικοί σεξιστές, φαλλοκράτες από τους εναλλακτικούς. Επειδή οι ακροδεξιοί έχουν πολιτικοποιήσει την ομοφοβία τους , εμείς ως αντίδραση θα πολιτικοποίησουμε την ομοφυλοφιλία μέσω του queer κινήματος?
Ως αναρχικοί προσεγγίζουμε ταξικά τον αντιεξουσιαστικό αγώνα μας. Δεν μας αφορά αν ο εχθρός είναι straight ή gay. Θα έχει την ίδια σκληρή αντιμετώπιση από την πλευρά μας. Το ίδιο ισχύει και για τους συντρόφους μας. Ό,τι σεξουαλική ταυτότητα και να έχει, θα έχει την ίδια συντροφική μεταχείριση από την πλευρά μας. Γι’ αυτό οποιαδήποτε προσπάθεια για την ανάδειξη των σεξουαλικών προτιμήσεων μέσα από ένα πολιτικό αγώνα μάς βρίσκει αντίθετους. Άλλωστε, να θυμίσουμε και τον ακροδεξιό Pim Fortuyn ο οποίος ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλος και είχε δηλώσει ότι αν είχε τη δυνατότητα θα έκλεινε τα σύνορα στους μουσουλμάνους μετανάστες λόγω συντηρητικού πολιτισμού. Ακροδεξιός και ανοιχτά ομοφυλόφιλος.
Να αναφέρουμε επίσης και τον πρώτο άγγλο βουλευτή που δήλωσε ανοιχτά ομοφυλόφιλος ,τον Chris Smith (υπουργός σε κυβέρνηση του Tony Blair) καθώς επίσης και τους δημάρχους του Παρισιού Bertrand Delanoë και του Βερολίνου Klaus Wowereit και την λεσβία πρωθυπουργό της Ισλανδίας Τζοάνα Σιγκουρνταρντοτίρ. Βέβαια υπάρχουν και άλλοι πολλοί -που δεν μπορούμε να αναφέρουμε για λόγους οικονομίας- ομοφυλόφιλοι άνθρωποι που βρίσκονται από τα πάνω και επιβάλλονται στους από κάτω, straight και μη.
Αλλά ακόμα και η σύνδεση μεταξύ ταξικής και έμφυλης καταπίεσης δεν μάς αφορά. Αναφερόμαστε στις απολύσεις ομοφυλόφιλων με βάση τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους από μάτσο αφεντικά. Καθώς αν μιλάμε για ρατσισμό ενάντια στους oμοφυλόφιλους στους χώρους εργασίας, θα πρέπει να μιλάμε και για ρατσισμό που υφίστανται πανκς και αποκλείονται από τους χώρους εργασίας για λόγους απρεπούς εμφάνισης ή στους παχύσαρκους που αποκλείονται λόγω μειωμένης αποδοτικότητας. Δεν είδαμε όμως κανένα κίνημα υπέρ της παχυσαρκίας και της προκλητικής εμφάνισης μέσα στο γενικότερο ταξικό κίνημα, αλλά ακόμα και αν δούμε στο μέλλον δεν μπορούμε παρά να το ερμηνεύσουμε ως διεκδικητικό κίνημα και όχι ανατρεπτικό.
Ως αναρχικοί αντιμετωπίζουμε διαφορετικά το ζήτημα. Δεν μας καίγεται καρφί αν τα αφεντικά μάς αντιμετωπίζουν εχθρικά είτε γιατί είμαστε προκλητικά ντυμένοι είτε παχύσαρκοι είτε gay καθώς δεν απαιτούμε από κανένα αφεντικό να γίνει ανεκτικό απέναντι στις όποιες ιδιαιτερότητές μας, αλλά επιδιώκουμε την εξαφάνισή τους. Αντιθέτως, οι ρεφορμιστές και οι εναλλακτικοί επιδιώκουν τον δρόμο της διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους. Όταν θα καταρρεύσουν οι τάξεις θα καταρρεύσουν και πολλές ψευδαισθήσεις περί πατρίδας, θρησκείας, και πατριαρχίας (αν υπάρχει πλέον στην Δύση αυτό το πράγμα). Και γι’ αυτό αναφερόμαστε στην κατάργηση των τάξεων και όχι στην κατάργηση της πατριαρχίας.
Βέβαια, δεν μας κάνει εντύπωση αυτή η συστηματική ενασχόληση (μωβ καφενεία, αποδόμηση του φύλου, εκδηλώσεις για την έμφυλη πραγματικότητα) από την πλευρά των εναλλακτικών με το θέμα του σεξ και ο εξοστρακισμός του από της σφαίρα του ιδιωτικού-προσωπικού στη σφαίρα του δημόσιου. Αυτά τα άτομα νοιάζονται μόνο για την διασκέδασή τους μέσω του σεξ χρησιμοποιώντας την πολιτική τους δράση για να έχουν κάλυψη. Ό,τι κάνουνε και οι πολιτικοί: 10 – 20 έργα για το λαό και άλλα 120 για την καβάτζα τους.
Ανακεφαλαιώνοντας με το θέμα του αντισεξισμού, πρόκειται για έναν αντίστροφο σεξισμό όπου την ανωτερότητα του straight μονογαμικού αντικαθιστά η ανωτερότητα του queer.
Το ζήτημα του αντιρατσισμού ακολουθεί ακριβώς την ίδια λογική του αντισεξισμού. Την λογική του αντίστροφου ρατσισμού. Εδώ, η ανωτερότητα των Ελλήνων αντικαθίσταται από την ανωτερότητα των μεταναστών χωρίς να υπολογίζεται η εκάστοτε ταξική τους προέλευση. Στο δίπολο ημεδαπός-αλλοδαπός, ο ντόπιος αντιμετωπίζεται με καχυποψία και οι μετανάστες προσεγγίζονται με ανοιχτές αγκάλες. Το θέμα είναι και πάλι ταξικό. Είμαστε δίπλα στους ημεδαπούς και αλλοδαπούς λαϊκούς ανθρώπους, φτωχοδιάβολους, λούμπεν, εργάτες, υπαλλήλους, ανασφάλιστους, άνεργους και απέναντι στους ημεδαπούς νταβαντζήδες και αλλοδαπούς μαστροπούς (κυρίως αφρικανικής προέλευσης), στους φορείς θεσμικών εξουσιών είτε είναι έλληνες (πρόεδρος της Δημοκρατίας) είτε ξένοι (πρόεδρος του πακιστανικού συλλόγου που χτυπήθηκε από την ΣΠΦ: μήπως και αυτοί είναι ρατσιστές για τους αντιρατσιστές;).
Αυτό που θέλουμε να πούμε σε ένα γενικότερο πλαίσιο είναι ότι οι εναλλακτικοί χρησιμοποιούν μία φρασεολογία απέναντι στην μιντιακή φρασεολογία της εξουσίας που φανερώνει έναν ρατσισμό της άλλη πλευράς. Δηλαδή ανάμεσα στην άρια γερμανική φυλή και τον περιούσιο λαό του Θεού (Εβραική φυλή) πρέπει να ταχθούμε με κάποιους;

ΟΥΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΣΤΙΚΗ ΟΥΤΕ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΣΤΙΚΗ
ΔΡΑΣΗ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΗ
Στο σημείο αυτό θέλουμε να επιχειρήσουμε μία πολιτικής φύσεως προσέγγιση του κοινωνισμού-αντικοινωνισμού. Αυτό που χρόνια τώρα αναφέρεται ως κοινωνιστική (και όχι κοινωνική* όπως λαθεμένα αναφέρεται) και αντικοινωνιστική (και όχι αντικοινωνική* όπως πάλι λαθεμένα αναφέρεται από τους αναρχικούς) αναρχία έχει να κάνει με το πολιτικό πρόταγμα των αναρχικών. Από τη μία έχουμε αυτούς που αντιμετωπίζουνε την κοινωνία ως μάζα με θετικό (ως υπερθετικό θα λέγαμε) τρόπο και από την άλλη έχουμε τους αντικοινωνιστές που αντιμετωπίζουνε την κοινωνία ως μάζα με αρνητικό τρόπο. Και αυτό ακριβώς είναι το λάθος των κοινωνιστών και των αντικοινωνιστών. Γιατί η κοινωνία δεν είναι μία άμορφη ή συγκεκριμένης μορφής μάζα αλλά μία πολύμορφη κοινότητα ανθρώπων. Η κοινωνία αποτελείται από άτομα και τέτοια άτομα είμαστε και εμείς.
Αποδεχτείτε το σύντροφοι. Κοινωνία είναι οι ευπόληπτοι πολίτες , είναι όμως και αυτοί που τα σπάνε σε κάθε απεργία στο Σύνταγμα και στους γύρω δρόμους. Και οι δύο μπορεί να έχουν την ίδια ταξική προέλευση, έχουν όμως αντίθετη κοσμοθεωρία- γι’ αυτό εν τέλει το θέμα είναι εκτός από ταξικό και συνειδησιακό. Και μπορεί να λένε οι αντικοινωνιστές ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι μικροαστοί φιλήσυχοι πολίτες , να ξέρουν όμως ότι οι αναρχικές μειοψηφίες είναι πολύ πιο δυναμικές πολιτικά από την συγκεκριμένη πλειοψηφία (η οποία δεν είναι και ενιαία). Και από την στιγμή που μία μειοψηφία σαν την αναρχική είναι δυναμική μέσα στην κοινωνία δεν επιτρέπει σε κανέναν να λέει ότι η ελληνική κοινωνία είναι φιλήσυχη (δεν είναι όμως και συγκρουσιακή απέναντι στο κράτος). Όλοι ζούμε στην ίδια κοινωνία. Και αυτή η κοινωνία είναι αντιφατική, αφού άλλα θέλουν οι χ, άλλα οι ψ , άλλα οι ω.
Το όλο ζήτημα που εγείρεται στο άκουσμα των λέξεων κοινωνισμός-αντικοινωνισμός έχει να κάνει με την πολιτική απεύθυνσή μας. Έχει να κάνει, δηλαδή, με τους δέκτες του προτάγματός μας. Άλλοι αρέσκονται να κάνουν πρόταγμα στα μεσοαστικά στρώματα (εκπαιδευτικούς,γιατρούς) άλλοι στα μικροαστικά στρώματα (ελεύθεροι επαγγελματίες), άλλοι στους ανειδίκευτους εργάτες(πακετάδες,αφισοκολλητές) άλλοι στους λούμπεν(μικροπαραβάτες) και άλλοι λίγο απ’όλα. Ο καθένας κάνει πρόταγμα σε όποια κοινωνική ομάδα γουστάρει για τους δικούς του πολιτικούς λόγους. Άλλοι γουστάρουν να απευθύνονται στους εκπαιδευτικούς άλλοι δεν γουστάρουνε θεωρώντας τους καταπιεστές της παιδικής αθωότητας. Άλλοι γουστάρουνε να απευθύνονται στους λούμπεν άλλοι δεν γουστάρουνε γιατί τους θεωρούνε επικίνδυνους. Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν τα πολιτικά υποκείμενα προσπαθούν να αποδώσουν στην όποια κοινωνική ομάδα πολιτική νομιμοποίηση θεωρώντας ότι οι μεν είναι κοινωνία και οι δε είναι ενάντια στην κοινωνία γιατί δεν περιελαμβάνονται στο πρόγραμμα τους προτάγματός τους (ακόμα και οι αντικοινωνιστές κάπου απευθύνονται).
Επιπλέον, από την στιγμή που μία κοινωνική ομάδα (ή όλες οι κοινωνικές ομάδες) έχει επιλεχθεί ως δέκτης του προτάγματός μας, δεν πρέπει να γίνεται τυφλή υποστήριξή τους σε οποιαδήποτε αγώνα τους από την πλευρά μας. Και αυτό γιατί π.χ. αν υποστηρίξεις τους φορτηγατζήδες και τους αγρότες στις κινητοποιήσεις τους να ξέρεις ότι αυτοί κράζονται μεταξύ τους γιατί η μία ομάδα σαμποτάρει την άλλη (στην μία περίπτωση οι αγρότες αποκλείουν τους δρόμους και δεν μπορούν οι φορτηγατζήδες να μεταφέρουν τα προϊόντα στον προορισμό τους και στην άλλη περίπτωση συμβαίνει το αντίθετο). Δεν μπορείς να είσαι a priori υπέρ ή κατά μίας κοινωνικής ομάδας αλλά πρέπει να δουλεύεις όσο το δυνατόν περισσότερο σωστά ώστε να τους εξηγήσεις πως βλέπεις εσύ τα πράγματα. Να τονίζεις με ουδέτερο τόνο τα λάθη τους και όχι να τους γλείφεις άκριτα με την λογική »ναι, έχεις δίκιο όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες», αλλιώς κινδυνεύεις να γίνεις λαϊκιστής. Να τους μεταφέρεις έμπρακτα το μήνυμα της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας όπως κάποιοι άλλοι στο παρελθόν πράξανε και για εμάς. Γιατί και εμείς δεν γεννηθήκαμε αναρχικοί. Ενδεχομένως, κάποιοι από εμάς να υπήρξανε και χειρότεροι από τον πιο ακραία φιλήσυχο μαλάκα. Αλλά κάποιοι άλλοι αναρχικοί στο παρελθόν βοηθήσανε με τον λόγο τους και την πράξη τους να αλλάξουμε γραμμή πλεύσης μέσα στην κοινωνία και να »αναρχικοποιηθούμε»(sic!) συνειδοποιώντας ποιοί είμαστε. Γι ‘αυτό ας πάψουνε και οι αντικοινωνιστές να λένε ότι ό,τι κάνουνε το κάνουνε για την πάρτη τους και τους δικούς τους αδιαφορώντας για όλους τους υπόλοιπους γιατί αν αδιαφορούσανε γι’ αυτούς κάποιοι αναρχικοί στο παρελθόν, πιθανόν να ήταν σαν αυτούς που κράζουν τώρα (τους μικροαστούς φιλήσυχους). Δεν είναι κανένας αυθύπαρκτος αναρχικός/κομμουνιστής/επαναστάτης /αγωνιστής. Άλλοι βοηθάνε προς αυτήν την κατεύθυνση με την εγωιστική βέβαια προσπάθεια και του καθενός ξεχωριστά.
Το δικό μας συμπέρασμα είναι ότι οι αναρχικοί ούτε είναι ούτε μπορεί να είναι είτε κοινωνιστές είτε αντικοινωνιστές (με την πολιτική έννοια του όρου, καθώς υπάρχει και η πολιτισμική έννοια που τέθηκε στο κείμενο »ΑΣ ΠΕΣΟΥΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ») καθώς δεν μπορούμε να μιλάμε εξ’ονόματος ενός αντιφατικού συνόλου ανθρώπων. Οι αναρχικοί είναι αναρχικοί τελεία και παύλα. Ο καθείς ας απευθυνθεί εκεί που γουστάρει χωρίς να στηρίζει ή να απορρίπτει άκριτα τον οποιοδήποτε. Και σίγουρα δεν μπορείς να απευθύνεσαι στο σύνολο της κοινωνίας στην οποία ζούνε και μπάτσοι, φασίστες κ.ο.κ. και είναι και αυτοί μέλη της κοινωνίας. Σε αυτά τα τυρρανικά κοινωνικά κομμάτια ακόμα και οι αποκαλούμενοι κοινωνιστές πράττουν αντικοινωνιστικά και πολύ καλά κάνουν.
Και κάτι άλλο πριν κλείσουμε: αναρωτηθήκατε κύριοι και κυρίες κοινωνιστές-στριες μήπως ο αντικοινωνισμός είναι δημιούργημά σας, το καρκίνωμα που αναπτύχθηκε στο άρρωστο σώμα της θεώρησής σας; Γιατί εμείς είμαστε πεπεισμένοι ότι περί αυτού πρόκειται. Περί ενός αντιδραστισμού μερίδας αναρχικών (των αντικοινωνιστών) προς την θετική και μεταφυσική προσέγγιση της κοινωνίας και την μετατροπή της σε μία πάλι μεταφυσική αλλά αρνητική αυτήν την φορά προσέγγισή της.
Παρενθετικά, ο μηδενισμός λαθεμένα θεωρείται αντικοινωνιστικός-αναρχοατομικιστικός. Ο αναρχοατομικισμός ήταν χαρακτηριστικό των γάλλων ιλλεγκαλιστών και όχι των ρώσων μηδενιστών. Ο μηδενισμός δεν έχει να κάνει ούτε με τον ατομικισμό ούτε με τον κοινωνισμό παρά μόνο με την πρακτική της άρνησης κάθε ηθικού φραγμού (όχι όμως και την απουσία αναρχικής ηθικής) στην επίτευξη του σκοπού, της καταστροφής δηλαδή του κράτους για την λαϊκή εξουσία.
από την ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ (του Ρώσου μηδενιστή Νετσάγεφ):
Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ
22. η οργάνωσή μας έχει μόνον έναν σκοπό – την ολική χειραφέτηση και ευτυχία του λαού, δηλαδή των κοινών εργαζομένων. Ωστόσο, πεπεισμένη καθώς είναι, ότι η χειραφέτηση και η ευτυχία μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω μιας ολοκληρωτικά καταστροφικής λαϊκής επανάστασης, η οργάνωσή μας θα υποστηρίξει με όλες τις δυνάμεις και τα εφόδιά της την όξυνση των συμφορών και των βασάνων που μέλλει να εξαντλήσουν επιτέλους την υπομονή του λαού και να τον οδηγήσουν σε μια γενική εξέγερση

* κοινωνικός και αντικοινωνικός είναι έννοιες που έχουν σχέση με το χαρακτήρα ενός ανθρώπου, π.χ. συνήθως οι κλειστοί και ντροπαλοί χαρακτήρες θεωρούνται αντικοινωνικοί χωρίς να σημαίνει ότι μισούν την κοινωνία, απλώς δύσκολα κοινωνικοποιούνται και εκδηλώνονται σε τρίτους.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Λοιπόν,
Kαλές οι κριτικές, οι αυτοκριτικές και οι αναλύσεις, αλλά πρέπει να μας οδηγήσουν κάπου έμπρακτα. Πρέπει να πράξουμε αποτελεσματικά με γνώμονα την ποιότητα των δράσεων και όχι με γνώμονα την ποσότητα.
Ας γίνει η δράση μας προοπτική για την ανατροπή του κράτους και την εγκαθίδρυση της αταξικής κοινωνίας. Τέρμα πια α)οι πορείες που έχουν ως μοναδικό αποτέλεσμα – αντίθετα με το διακηρυγμένο σκοπό τους- το κάψιμο θερμιδών των διαδηλωτών εξαιτίας της αερόβιας άσκησης στο κέντρο της πόλης, β) οι μικροφωνικές όπου συζητάς με το φραπέ στο χέρι για τα τελευταία κουτσομπολιά του χώρου και χαζεύεις τα περιστέρια που τσιμπολογούν απο το κουλούρι σου ενώ η μουσική δίνει την εντύπωση στο κόσμο ότι πρόκειται για ένα πάρτυ στο δρόμο, γ)οι επιθέσεις σε κρατικούς-καπιταλιστικούς στόχους που δεν τηρούν ούτε τους βασικούς κανόνες ασφαλείας από την βιασύνη τους, δ) Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΕΡΝΕΙ ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ. Όταν τελειώνουμε μια δράση δεν πρέπει να να επαναπαυόμαστε πιστεύοντας ότι κάναμε το καθήκον μας. Πρέπει να κάνουμε απολογιστική των δράσεων ψύχραιμα και να συζητάμε τις επόμενες κινήσεις μας. Όχι πάμε άνετοι και ωραίοι στο πάρτυ μας το βράδυ αφού κάναμε την αγγαρεία μας.
Το γεγονός ότι δηλώνουμε αναρχικοί έχει να κάνει με την θεώρησή μας γύρω από τα κοινά. Υπάρχει η περίπτωση αυτή η θεώρηση να μην ανταποκρίνεται αλλά ούτε και να μπορεί να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Γι’ αυτό δεν μπορούμε να είμαστε προσκολλήμενοι σε κάτι καθιερωμένο που ονομάζεται αναρχική θεώρηση των πραγμάτων, ειδάλλως κινδυνεύουμε να γίνουμε ιδεολόγοι. Γι’ αυτό και αφήνουμε έδαφος δίπλα μας για αριστερούς, κομμουνιστές, σοσιαλιστές που δεν είναι ιδεολόγοι αλλά μας ενώνει μία κοινή κουλτούρα και ένα κοινό πεδίο δράσης.

Μία κριτική αναφορά στο Ταμείο για τους φυλακισμένους αγωνιστές
Όταν ένας πολιτικός φορέας έχει διακηρύξει την αλληλεγγύη του στους πολιτικούς κρατούμενους και το 40% των πολιτικών κρατουμένων βρίσκεται εκτός ταμείου αναιρεί άμεσα τον διακηρυγμένο σκοπό του. Και όταν ένας φορέας είναι πανελλαδικός και υπάρχουν σε κάθε πόλη παραρτήματα υπάρχει μεγάλος ο κίνδυνος ανάπτυξης ιεραρχικών τάσεων αλλά και της επάρατης πολιτικής γραμμής. Μία αποτελεσματική πρόταση στο θέμα της αλληλεγγύης είναι η δημιουργία πυρήνων ή αλλιώς ομάδων συγγένειας που θα χρηματοδοτούν η καθεμιά συγκεκριμένους κρατούμενους (συνήθως τους κοντινούς). [Όταν τα έξοδα δεν θα βγαίνουν για έναν κρατούμενο από ένα πυρήνα αλληλεγγύης, μπορούν να συνεισφέρουν και άλλοι πυρήνες]

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ – ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

foxes of anarchy